Νέα δεδομένα στην υπόθεση της παραχώρησης, αντί του ευτελέστατου τιμήματος των τετρακοσίων εκατομμυρίων ευρώ του Αστέρα Βουλιαγμένης, στην Τουρκοαραβική κοινοπραξία Jeremy Street Real Estate Fund IV LP, δημιουργούν οι τεκμηριωμένες, με αδιάσειστα στοιχεία καταγγελίες της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης (ΟΚΕ), 
που, από την 1η Μαρτίου 2016, έχει ενημερώσει έγγραφα όλες τις αρμόδιες Πολιτικές και Διοικητικές Αρχές. Σε δήλωσή του, ο Πρόεδρος της ΟΚΕ, Βασίλης Αναστασόπουλοςυπογραμμίζει ότι η Ομάδα μας είναι υποχρεωμένη, εκ του καταστατικού της, που έχει κατατεθεί στον Άρειο Πάγο, καθώς από Κίνηση… Ενεργών Πολιτών μετεξελίχθηκε σε Πολιτικό Κόμμα, να προασπίζει την περιουσία του Λαού, το περιβάλλον και να διασφαλίζει το καλώς εννοούμενο Δημόσιο Συμφέρον. Στην αποκαλυπτική του κατάθεση, στο Ειρηνοδικείο Καλλιθέας, που η ΟΚΕ απέστειλε σε 17 Πολιτικούς Πολιτειακούς και Διοικητικούς αποδέκτες, ο πρώην Γενικός Διευθυντής Δασών, Ελευθέριος Φραγκιουδάκης τονίζει ότι είναι αδύνατη και παράνομη κάθε διαδικασία εκποίησης της πιο πάνω περιοχής, που έχει καταστεί, αδιαφιλονίκητα, Εθνικό Δάσος, με βάση το Βασιλικό Διάταγμα του 1836. Αυτός ο χαρακτήρας διατηρείται ακόμη έως σήμερα, αφού η πρώτη φερόμενη ως ιδιοκτήτρια της χερσονήσου του Μικρού Καβουρίου, όπου βρίσκονται οι τουριστικές εγκαταστάσεις του Αστέρα, Ι. Μονή Πετράκη, ποτέ δεν κίνησε την Διοικητική και Δικαστική διαδικασία, να αναγνωρίσει ως ιδιωτικό Δάσος, την επίμαχη δασοσκεπή έκταση των 440 πευκόφυτων στρεμμάτων, της εν λόγω χερσονήσου. Στην τεκμηριωμένη κατάθεσή του, ο επί σειρά ετών Γενικός Δ/ντής Δασών του Υπουργείου Γεωργίας, σε άλλο σημείο, επισημαίνει κι άλλη παρανομία, στην οποία υπέπεσαν, στο παρελθόν, οι αρμόδιες αρχές, προκειμένου να ανεγείρουν στον χώρο, αυτό το ξενοδοχειακό συγκρότημα. Συγκεκριμένα, δήλωσε, ενόρκως, στην αρμόδια Ειρηνοδίκη ότι: «ο χαρακτηρισμός της Δασικής έκτασης του Αστέρα, ως Τουριστικού ακινήτου έγινε, χωρίς να ζητηθεί από το Υπουργείο Γεωργίας, η διάθεση της έκτασης για τουριστική αξιοποίηση, σύμφωνα με τις τότε ισχύουσες Δασικές Διατάξεις». Σε απλά ελληνικά, η αλλαγή χρήσης του Δάσους στην περιοχή, από τον τότε συσταθέντα Αστέρα Βουλιαγμένης Α.Ε. στα τέλη της δεκαετίας του ’50, έγινε κατά παράκαμψη των Νόμων του Ελληνικού Κράτους, όσον αφορά το ιδιοκτησιακό ζήτημα, των Δασών της περιοχής. Αξίζει να επισημανθεί ότι το θέμα αναδείχθηκε στην επικαιρότητα, μετά από ενέργειες της ΟΚΕ και του Προέδρου της, αφού ο τελευταίος, από τις 27-12-2013, έχει καταθέσει Μηνυτήρια Αναφορά, κατά παντός υπαιτίου, όσον αφορά τις έκνομες διαδικασίες, που τηρήθηκαν στην παραχώρηση του συγκεκριμένου Τουριστικού ακινήτου, που βρίσκεται στην περιοχή που έχει χαρακτηρισθεί ως «η Ελληνική Ριβιέρα», ζητώντας την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, προκειμένου να προστατευτεί η Δημόσια Περιουσία. Παράλληλα, η ΟΚΕ επικαλούμενη το πλήθος των στοιχείων, τα οποία κατέθεσε ο μάρτυς, που είχε προτείνει, τονίζει ότι «η αγοραπωλησία είναι ανυπόστατη και εικονική» και προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στο σημείο της κατάθεσης, όπου περιγράφεται πως, από νομικής σκοπιάς, όλη η ζώνη του Μικρού Καβουρίου αποτελεί κρατική έκταση. Πράγματι, σύμφωνα με τον πρώην Γενικό Γραμματέα Δασών «Στο από 17/29 Νοεμβρίου 1836 Βασιλικό Διάταγμα, περί ιδιωτικών Δασών, ποτέ δεν υπεβλήθησαν αιτήματα για την αναγνώριση της έκτασης ως ιδιωτικής είτε από μεμονωμένους ιδιώτες είτε από τη Μονή Πετράκη, έως και την 17/29 Νοεμβρίου 1837, οπότε και εξέπνευσε η προθεσμία υποβολής αιτημάτων, για αναγνώριση Δασών, ως ιδιωτικών».
Γιατί το Μικρό Καβούρι είναι Δημόσιο Δάσος
Έμπλεη νομικών επιχειρημάτων, τα οποία αποδεικνύουν τον Δημόσιο χαρακτήρα του Μικρού Καβουρίου και την παράνομη αγοραπωλησία στην οποία προέβη η Ελληνική Κυβέρνηση είναι η τεκμηριωμένη κατάθεση του μάρτυρα, η οποία ενισχύει τα επιχειρήματα, που διατύπωσε, ενώπιον της Δικαιοσύνης, ο κ. Αναστασόπουλος. Από την κατάθεση αυτή σταχυολογούμε τα εξής ενδιαφέροντα σημεία: • «Η χερσόνησος του Μικρού λεγομένου Καβουρίου, παρά την Βουλιαγμένη, ενδεικτικού εμβαδού 380 – 440 στρεμμάτων, όπου και οι Τουριστικές εγκαταστάσεις του Αστέρα Βουλιαγμένης, ήταν από της απελευθερώσεως από τον Τουρκικό ζυγό και ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, δασοσκεπής από χαλέπιο πεύκη, και κατάφυτος με δασική βλάστηση, αείφυλλων πλατύφυλλων, χαρακτήρας που ως επί το πλείστον διατηρείται και σήμερα, όπου δεν έχει γίνει αλλαγή χρήσης. Με χαρακτήρα Δάσους αποτυπώθηκε και κατά το 1885 περίπου από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, σε σχετική χαρτογράφηση, που διενήργησε για λογαριασμό του, ο Γερμανός Αρχαιολόγος Kaupert, στον χάρτη VARI και με τον ίδιο χαρακτήρα, εμφανίζεται σε αεροφωτογραφήσεις ετών λήψης 1938 και 1945, χωρίς μάλιστα ανθρωπογενείς επεμβάσεις. Από όσα γνωρίζω για το Δάσος αυτό, δεν κινήθηκαν ποτέ διαδικασίες Διοικητικής ή Δικαστικής αναγνώρισης τρίτων, ως ιδιωτικού, έναντι του Δημοσίου, όπως προέβλεπαν οι Νόμοι. Μάλιστα σύμφωνα με το από 17/29 Νοεμβρίου1836 Β. Διάταγμα περί ιδιωτικών Δασών, δεν υπεβλήθησαν σχετικά αιτήματα είτε από ιδιώτες είτε από Ι.Μονές, για αναγνώριση Δασών στην περιοχή, ως ιδιωτικών, οπότε, μετά βεβαιότητας, μπορούμε από νομικής σκοπιάς, να θεωρήσουμε ότι την 17/29 Νοεμβρίου 1837, ότε και εξέπνευσε η ενιαύσιος προθεσμία, που είχε τεθεί, τα Δάση αυτά, είχαν για το Δημόσιο καταστεί αδιαφιλονίκητα Εθνικά, κατά το ανωτέρω Βασιλικό Διάταγμα». • «Δυστυχώς όμως, οι τρείς Εξουσίες του οργανωμένου Ελληνικού Κράτους, που ευθύς μετά την απελευθέρωση, απετέλεσαν τον πυλώνα προστασίας των Εθνικών Δασών (Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική), δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. • «Αν θυμάμαι καλά, το 1959 ή 1960, μέρος του Δάσους αυτού στην χερσόνησο του μικρού Καβουρίου, χαρακτηρίσθηκε Τουριστικό ακίνητο. Αυτό έγινε χωρίς να ζητηθεί από το Υπουργείο Γεωργίας η διάθεση της έκτασης για τουριστική αξιοποίηση με τις τότε ισχύουσες Δασικές Διατάξεις που προέβλεπαν διάθεση προς τον ΕΟΤ, Δασών και Δασικών εκτάσεων για τουριστική αξιοποίηση. Γιατί έγινε αυτό μονομερώς και με αυτόν τον τρόπο, είναι αυτονόητο. Εκείνη την περίοδο, προκειμένου να αποφευχθούν προσκόμματα στην τουριστική αξιοποίηση της περιοχής αυτής, αν γινόταν διάθεσή της από την Δασική Υπηρεσία ως Δημόσια, με προσφυγή του ΟΔΕΠ, στα δικαστήρια, θεωρήθηκε σκόπιμη η συμφωνία ΕΟΤ, ΟΔΕΠ, Αρχιεπισκοπής και της τότε Κυβέρνησης για την τουριστική εκμετάλλευση της έκτασης. Έτσι συστήθηκε ο Αστέρας Βουλιαγμένης Α.Ε και παρακάμφθηκαν οι Νόμοι του Κράτους και τα Συμφέροντα του Δημοσίου, όσον αφορά το ιδιοκτησιακό ζήτημα των εκτάσεων του Δάσους, στην περιοχή αυτή». • «Έχουν γίνει παρανοήσεις (σκόπιμα ή ηθελημένα), από τις αρμόδιες Υπηρεσίες. Κατ’ αρχάς ολόκληρη η περιοχή, με σχετικό Βασιλικό Διάταγμα της 15-7-1956 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 161Α της 19ης Ιουλίου 1956 και το οποίο εκδόθηκε σε εκτέλεση του Νόμου 3275/1955 «περί απαγορεύσεως επεκτάσεως Σχεδίων Ρυμοτομίας εις το λεκανοπέδιο Αθηνών», τέθηκε εκτός δυνατότητας επέκτασης Σχεδίου. Αυτό προκύπτει από προσαρτηθέντα στο Βασιλικό Δ/γμα, χάρτη, όπου τέθηκαν τα περιμετρικά όρια των τότε Σχεδίων. Ο καθορισμός μιας περιοχής ως Τουριστικής ζώνης, δεν αφαιρεί την Συνταγματική προστασία που απολαμβάνουν τα Δάση στην περιοχή (βλέπε και Ν.998/79) δεδομένου ότι Νόμος δεν εξαίρεσε από την Δασοπροστασία εκτός Σχεδίου, εκτάσεις, περιλαμβανόμενες εντός Τουριστικής ζώνης. Απλά οι τυχόν νόμιμοι δικαιούχοι εκτάσεων, πρέπει να εξασφαλίζουν και τις σχετικές εγκρίσεις επεμβάσεων, τις οποίες προβλέπουν οι Νόμοι Δασοπροστασίας. Ο καθορισμός επίσης όρων και συντελεστών δόμησης, δεν επέχει και θέση Ρυμοτομικού Σχεδίου, ώστε οι εκτάσεις να μην προστατεύονται ως Δάση, περιβαλλοντικά. Συνεπώς η παράκαμψη ειδικών διατάξεων του Ν.998/79 (άρθρο 49), ή η μελέτη οικιστικής αξιοποίησης Δασών και Δασικών εκτάσεων μέσω Γ.Π.Σ, που δίνουν τις βασικές κατευθύνσεις ένταξης περιοχών σε Σχέδιο Πόλης, δεν αφαιρούν την υποχρέωση του Κράτους για Δασοπροστασία, στα πλαίσια του ισχύοντος Συντ/τος, μάλιστα όταν προωθούνται Σχέδια Πόλης, πρέπει να τα προσυπογράφει και ο έχων την εποπτεία των Δασών Υπουργός (σήμερα ΥΠΕΚΑ). Συνεπώς, ως προς την δημοπράτηση εκτάσεων στην περιοχή για αξιοποίηση, είναι εσφαλμένη, παράνομη και συνταγματικά καταχρηστική, η δυνατότητα, που παρέχεται (αν είμαι σωστά πληροφορημένος), στον επενδυτή, να δομήσει κάποια Δάση με παραθεριστικές κατοικίες, αφού τέτοια δυνατότητα δεν παρέχει το ισχύον Σύνταγμα, παρά μόνο (ως μέτρου εξαιρετικού), όταν προέχει για την Εθνική Οικονομία, η μεταβολή προορισμού, για λόγους Δημοσίου Συμφέροντος (βλέπε άρθρο 24 του Συντάγματος). Το Δημόσιο πάλι Συμφέρον εξειδικεύεται πάντα με Νόμο και δεν αφήνεται στην ευχέρεια να το κρίνουν Υπηρεσιακοί παράγοντες. Με βάση όσα κατέθεσα, εκτιμώ ότι η καταγγελία της ΟΚΕ έχει ερείσματα στα όσα πράγματι συνέβησαν στην περιοχή και εκτιμώ ότι η Δικαιοσύνη, ως θεματοφύλακας της νομιμότητας αλλά και της πιστής συνταγματικής προστασίας των Δασών, οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, για να αποκατασταθεί η νομιμότητα και να προλάβει ενδεχόμενη αργότερα απαίτηση του επενδυτή, για αποζημίωσή του από το Δημόσιο».
Αξίζει να αναφερθεί ότι τρείς μέρες μετά τη λήψη των πιο πάνω εγγράφων ο Υπουργός ΠΕΚΑ, Πάνος Σκουρλέτης ανακοίνωσε αλλαγή πολιτικής στο θέμα του Αστέρα Βουλιαγμένης και εξήγγειλε προσφυγή στο ΣτΕ κατά της εν λόγω «επένδυσης».
Το έγγραφό μας
Αθήνα 1 Μαρτίου 2016
Προς
1) το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
Ειδική Γραμματεία Δασών
Γενική Δ/νση Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών
και Αγροπεριβάλλοντος
Δ/νση Προστασίας Δασών και Αγροπεριβάλλοντος
Τμήμα Αλλαγής Χρήσης Δασικών Γαιών
2) την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής
Γενική Δ/νση Δασών και Αγροτικών Υποθέσεων
Δ/νση Δασών Πειραιά
3) το Δασαρχείο Πειραιά
Α Ι Τ Η Σ Η
Της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης
οδός Κοραή 46, Νέα Σμύρνη, ΤΚ17122
τηλ. 210-9340470 & 6972803818
Email: ixnilatis100@gmail.com
Σας γνωρίζουμε ότι από 27-12-2013, έχουμε καταθέσει Μηνυτήρια Αναφορά, κατά παντός υπαιτίου, όσον αφορά τις διαδικασίες εκποίησης του Αστέρα Βουλιαγμένης και κατά την διάρκεια της Προκαταρκτικής Έρευνας, κλητεύτηκε, από την Κα Ειρηνοδίκη Καλλιθέας, σαν μάρτυρας, ο πρώην Γενικός Διευθυντής Δασών κος Ελευθέριος Φραγκιουδάκης, ο οποίος κατέθεσε το συνημμένο σχετικό υπόμνημά του.
Αναφερόμενος στην εμπλοκή της Μονής Πετράκη, στις εκτάσεις του Αστέρα, ο μάρτυς κατέθεσε αυτολεξεί ότι: «Οι δηλοποιήσεις της Μονής 6.000 πευκόφυτων στρεμμάτων στην περιοχή Βουλιαγμένης ήσαν νομικά πράξεις ανίσχυρες, άμοιρες εννόμων συνεπειών και απαράδεκτες, για την Διοίκηση και την Δικαιοσύνη (βλέπε σχετική νομολογία και διοικητικό δίκαιο Στασινόπουλου) αλλά ήσαν και ανυπόστατες και εικονικές, αφού οι Μονές δεν είχαν ποτέ επιμεληθεί, ύστερα από εκκίνηση διοικητικών ή δικαστικών διαδικασιών, να αναγνωρίσουν Δάση ως ιδιωτικά έναντι του Δημοσίου, όπως προέβλεπαν οι Νόμοι».
Και συνεχίζει ο κος Φραγκιουδάκης: «Ο χαρακτηρισμός του Δάσους στην χερσόνησο του Μικρού Καβουρίου σαν Τουριστικού ακινήτου έγινε, χωρίς να ζητηθεί από το Υπουργείο Γεωργίας, η διάθεση της έκτασης, για τουριστική αξιοποίηση, σύμφωνα με τις τότε ισχύουσες Δασικές Διατάξεις.
Έτσι συστήθηκε ο Αστέρας Βουλιαγμένης Α.Ε. και παρακάμφθηκαν οι Νόμοι του Κράτους και τα συμφέροντα του Δημοσίου, όσον αφορά το ιδιοκτησιακό ζήτημα των εκτάσεων του Δάσους, στην περιοχή αυτή.
Μέσω άλλων πράξεων του ΟΔΔΕΠ εικονικών δικαιοπραξιών κυρώσεων συμβάσεων και διαμόρφωσης μεριδίων μετοχικού κεφαλαίου, το Δημόσιο διαμόρφωσε, σε βάρος των ίδιων συμφερόντων του και κατ’ επέκταση του Ελληνικού Λαού, μια εικονική, εξωπραγματική κατάσταση, ένα αλαλούμ συμφερόντων και ιδιοκτησίας, που κατέληξε σήμερα και με σύμπραξη του ΤΑΙΠΕΔ, στην παράνομη και εικονική, κατά τα ανωτέρω, ανάθεση, σε επενδυτικό οίκο, οικονομική αξιοποίηση.
Από όσα γνωρίζω, για το Δάσος αυτό δεν κινήθηκαν ποτέ διαδικασίες διοικητικής ή δικαστικής αναγνώρισης τρίτων, ως ιδιωτικού, έναντι του Δημοσίου, όπως οι Νόμοι προέβλεπαν.
Μάλιστα, σύμφωνα με το από 17/29 Νοεμβρίου 1836 Β.Διάταγμα, περί ιδιωτικών Δασών, δεν υπεβλήθησαν σχετικά αιτήματα είτε από ιδιώτες είτε από Ι. Μονές, για αναγνώριση Δασών στην περιοχή, ως ιδιωτικών, οπότε μετά βεβαιότητας μπορούμε από νομικής σκοπιάς να θεωρήσουμε, ότι την 17/29 Νοεμβρίου 1837, οπότε και εξέπνευσε η ενιαύσιος προθεσμία, που είχε τεθεί, τα Δάση αυτά είχαν για το Δημόσιο καταστεί αδιαφιλονίκητα Εθνικά, κατά το ανωτέρω Βασ.Διάταγμα».
Επειδή η Ομάδα μας, από τις 19 Φεβρουαρίου 2010, έχει μετεξελιχθεί σε Πολιτικό Κόμμα και σύμφωνα με το καταστατικό μας, το οποίο έχει κατατεθεί από τις 16 Φεβρουαρίου 2011, στον Κον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, απορρέει η υποχρέωσή μας, μεταξύ άλλων επιδιωκόμενων σκοπών, για την προστασία της Δημόσιας Περιουσίας και για την ενδυνάμωση του όλου συστήματος Δασοπροστασίας, παρακαλούμε να μας γνωρίσετε, αν από τα τηρούμενο στις Υπηρεσίες σας αρχεία, επαληθεύονται τα όσα κατέθεσε, ενόρκως, ο κατά τα ανωτέρω, πρώην Γενικός Διευθυντής Δασών, ενώπιον της Κας Ειρηνοδίκου Καλλιθέας και αν αυτά οδηγούν σε ανατροπή των ήδη αποφασισθέντων, επ’ ωφελεία του Εθνικού Συμφέροντος, για το οποίο και μόνον αγωνιζόμαστε, χωρίς καμία άλλη επιδίωξη.
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων
Ο Εκπρόσωπος
Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος
Koινοποιήσεις:
1) Γραφείο Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα
2) Γραφείο Υπουργού ΠΕΚΑ, Πάνου Σκουρλέτη
3) Γραφείο Αναπληρωτή Υπουργού ΠΕΚΑ, Γιάννη Τσιρώνη
4) Γενική Διεύθυνση Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Αγροπεριβάλλοντος
5) Διεύθυνση Προγραμματισμού Δασικής Πολιτικής
6) Διεύθυνση Προστασίας Δασών και Αγροπεριβάλλοντος
7) Διεύθυνση Δασικών Έργων και Υποδομών
8) Διεύθυνση Διαχείρισης Δασών και Δασικού
Περιβάλλοντος
9) Γραφείο Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκου Μητσοτάκη
10) Γραφείο Προέδρου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Φώφης Γεννηματά
11) Γραφείο Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα
12) Γραφείο Προέδρου του Ποταμιού, Σταύρου
Θεοδωράκη
13) Γραφείο Προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνου
Καμμένου
14) Γραφείο Προέδρου της Ένωσης Κεντρώων, Βασίλη Λεβέντη
Η κατάθεση του Φραγκιουδάκη
ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΥΠΟ ΤΥΠΟΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΣ, ΕΠΙ ΟΣΩΝ ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΚΕ (ΟΜΑΔΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ), ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΑ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ.
Επί κλητεύσεώς μου ως μάρτυρος από το Ειρηνοδικείο Καλλιθέας( σχετ. η αρίθ.79 προκ./19-6-2014), προκειμένου να καταθέσω επί μηνύσεως κ. Βασιλ. Αναστασοπούλου, ως προέδρου της ΟΚΕ, για τον Αστέρα Βουλιαγμένης , έχω να καταθέσω σχετικά , αφού έλαβα γνώση της μηνυτήριας αναφοράς, τα εξής: Η χερσόνησος του Μικρού λεγομένου Καβουρίου παρά την Βουλιαγμένη, ενδεικτικού εμβαδού 380 -440 στρεμμάτων , όπου και οι Τουριστικές εγκαταστάσεις του Αστέρα Βουλιαγμένης , ήταν από της απελευθερώσεως από τον Τουρκικό ζυγό και ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, δασοσκεπής από χαλέπιο πεύκη, και κατάφυτος με δασική βλάστηση, αείφυλλων πλατύφυλλων, χαρακτήρας που ως επί το πλείστον διατηρείται και σήμερα, όπου δεν έχει γίνει αλλαγή χρήσης. Με χαρακτήρα δάσους αποτυπώθηκε και κατά το 1885 περίπου από το Γερμανικό αρχαιολογικό Ινστιτούτο σε σχετική χαρτογράφηση που διενήργησε για λογαριασμό του, ο Γερμανός Αρχαιολόγος Kaupert, στον χάρτη VARI και με τον ίδιο χαρακτήρα , εμφανίζεται η περιοχή σε αεροφωτογραφήσεις ετών λήψης 1938 και 1945, χωρίς μάλιστα ανθρωπογενείς επεμβάσεις. Από όσα γνωρίζω, για το δάσος αυτό, δεν κινήθηκαν ποτέ διαδικασίες διοικητικής ή δικαστικής αναγνώρισης τρίτων, ως ιδιωτικού έναντι του Δημοσίου, όπως προέβλεπαν οι νόμοι. Μάλιστα σύμφωνα με το από 17/29 Νοεμβρίου1836 Β.Δ/γμα περί ιδιωτικών Δασών, δεν υπεβλήθησαν σχετικά αιτήματα είτε από ιδιώτες είτε από Ι.Μονές, για αναγνώριση δασών στην περιοχή ως ιδιωτικών, οπότε μετά βεβαιότητας ,μπορούμε από νομικής σκοπιάς , να θεωρήσουμε ότι την 17/29Νοεμβρίου 1837, ότε και εξέπνευσε η ενιαύσιος προθεσμία που είχε τεθεί, τα δάση αυτά , είχαν για το Δημόσιο καταστεί αδιαφιλονίκητα Εθνικά, κατά το ανωτέρω Β.Δ/γμα. Δυστυχώς όμως, οι τρείς εξουσίες του οργανωμένου Ελληνικού Κράτους , που ευθύς μετά την απελευθέρωση, απετέλεσαν τον πυλώνα προστασίας των Εθνικών Δασών (νομοθετική , εκτελεστική και δικαστική), δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Αρχικά περί το έτος 1929, η νομοθετική εξουσία, (ηθελημένα κατά την άποψή μου), έδωσε δυνατότητα τεχνιέντως , με πρόφαση την ίδρυση του Ο.Δ.Ε.Π (Οργανισμού Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας) που θα αναλάμβανε την διοίκηση και διαχείριση της εκποιητέας περιουσίας των Ι.Μονών, σε Μονές, να δηλοποιήσουν μεταξύ κτημάτων τους και διάφορα δάση, που είχαν καταστεί ήδη κατά τα ανωτέρω αδιαφιλονίκητα Εθνικά. Αυτό ήταν απαράδεκτο, διότι εφ’όσον οι Μονές αυτές , δεν είχαν αναγνωρίσει έναντι του Δημοσίου δάση ως ιδιωτικά, δεν τους παρείχε ο νόμος την δυνατότητα να τα δηλώνουν, ως διατηρητέα ή εκποιητέα περιουσία τους, όταν μάλιστα κατά νόμο είχαν καταστεί και ως αδιαφιλονίκητα ΕΘΝΙΚΑ. Επειδή την Μοναστηριακή περιουσία, ως προς την διαχείρισή της την επόπτευαν πάντα οι Επισκοπές και Αρχιεπισκοπές, σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, ατυχώς δεν συμμετείχαν στον έλεγχο αυτών των δηλοποιήσεων, τα Υπουργεία Οικονομικών και Γεωργίας, με αποτέλεσμα , μονομερώς, προτάσει των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων, να δημοσιευθούν σε σχετικά ΦΕΚ του Ελληνικού Κράτους ,οι ορισθείσες δια του ιδρυτικού νόμου του ΟΔΕΠ, άπαξ, δηλοποιήσεις της διατηρητέας και εκποιητέας περιουσίας των Ι.Μονών. Έτσι Π.χ στο αρίθ.39 Α/ ΦΕΚ της 14-2-1933, δημοσιοποιήθηκαν μεταξύ άλλων Μονών, οι δηλοποιήσεις περί διαχωρισμού της ακινήτου περιουσίας της Ιεράς Μονής Πετράκη Αρχιεπισκοπής Αθηνών, όπου υπ’ αύξοντα αριθμό 11, στις εκποιητέες ιδιοκτησίες, δόθηκε η ευκαιρία στην Μονή αυτή να καταχωρηθεί ως δήθεν κτήμα της, « πευκόφυτος έκταση» στην περιοχή Βουλιαγμένης , εκτάσεως αόριστα 6.000στρεμμάτων, με ετήσια πρόσοδο 107.000 δρχ. Οι καταχωρήσεις αυτές, ενάντια στην Ελληνική νομοθεσία, πέρα από το γεγονός ότι ήσαν αόριστες, αφού δεν συνοδευόταν από καθορισμό (τεχνικά ) ορίων και έτσι δεν καθιστούσαν εφικτή την ανεύρεσή τους επί του εδάφους και ως τέτοιες ήσαν νομικά πράξεις ανίσχυρες , άμοιρες εννόμων συνεπειών και απαράδεκτες για την διοίκηση και την δικαιοσύνη (βλέπε σχετική νομολογία και διοικητικό δίκαιο Στασινοπ.), ήσαν και ανυπόστατες και εικονικές, αφού οι Μονές δεν είχαν ποτέ επιμεληθεί, ύστερα από εκκίνηση διοικητικών ή δικαστικών διαδικασιών, να αναγνωρίσουν δάση ως ιδιωτικά έναντι του Δημοσίου, όπως προέβλεπαν οι νόμοι. Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημανθεί και το γεγονός ,ότι αφορμής δοθείσης τότε, οι Μονές (προφανώς με την καθοδήγηση και των Επισκοπών), δήλωσαν ως περιουσιακά τους δήθεν στοιχεία και μερικά κτήματα διαλυθεισών επί ΌθωνοςΙ. Μονών, που την διαχείρισή τους είχε αρχικά το παλαιό Εκκλησιαστικό Ταμείο και μετέπειτα (μετά το 1841) ο εκάστοτε Υπουργός Οικονομικών, στο πρόσωπο του παλαιού Εκκλησιαστικού Ταμείου. Πάντα οι επισκοπές, το έφεραν βαρέως που ο Όθωνας τους διέλυσε τις μονές που είχαν δύναμη κάτω των έξ Μοναχών. Βρήκαν λοιπόν τότε την ευκαιρία, με τον ανύπαρκτο έλεγχο που γινόταν και από πλευράς Υπουργών Οικονομικών, όσον αφορά τα κτήματα αυτά, να τα δηλοποιήσουν ως περιουσιακά τους στοιχεία. Με αφορμή την ανωτέρω εικονική δηλοποίηση της Ι.Μονής Πετράκη, ο ΟΔΕΠ, βρήκε ερείσματα στην περιοχή Βουλιαγμένης, να εντοπίσει κατά βούληση τα 6.000 στρέμματα δάσους και να κάνει τον νόμιμο διαχειριστή τους. Δυστυχώς η δασική υπηρεσία, η οποία και είχε την ευθύνη προστασίας των δασών, παρέμεινε θεατής σε αυτές τις έκνομες ενέργειες, θεωρώντας ότι πρέπει να τα έχει καλά με την εκάστοτε Κυβέρνηση και να μην της δημιουργεί προβλήματα. Έτσι δεν όρθωσε ποτέ το ανάστημά της. Η Δικαιοσύνη επίσης , ενώ όφειλε να ασκεί τον προσήκοντα έλεγχο και να θέτει πάντα το ζήτημα της αναγνώρισης του δάσους έναντι του δημοσίου, προκειμένου να δηλώνεται σε αυτό ιδιωτική ιδιοκτησία, όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις , εξεδόθησαν και δικαστικές αποφάσεις που έκαναν δεκτό, ότι οι τότε δηλοποιήσεις των Μονών, αποτελούσαν και ……τίτλο ιδιοκτησίας έκτοτε, δηλαδή προχώρησε η έκδοση σκέψεων και ενάντια ακόμα και στον Αστικό Κώδικα και στην δασική νομοθεσία (βλέπε και άρθρο 10 ν.3208/2003). Αν θυμάμαι καλά, το 1959 ή 1960, μέρος του δάσους αυτού στην χερσόνησο του μικρού Καβουρίου, χαρακτηρίσθηκε Τουριστικό ακίνητο. Αυτό έγινε χωρίς να ζητηθεί από το Υπουργείο Γεωργίας η διάθεση της εκτάσεως για τουριστική αξιοποίηση, με τις τότε ισχύουσες δασικές διατάξεις που προέβλεπαν διάθεση προς τον ΕΟΤ δασών και δασικών εκτάσεων για τουριστική αξιοποίηση. Γιατί έγινε αυτό μονομερώς και με αυτόν τον τρόπο, είναι αυτονόητο. Εκείνη την περίοδο, προκειμένου να αποφευχθούν προσκόμματα στην τουριστική αξιοποίηση της περιοχής αυτής, αν γινόταν διάθεσή της από την δασική υπηρεσία ως Δημόσια, με προσφυγή του ΟΔΕΠ στα δικαστήρια, θεωρήθηκε σκόπιμη η συμφωνία ΕΟΤ, ΟΔΕΠ, Αρχιεπισκοπής και Κυβέρνησης για την τουριστική εκμετάλλευση της έκτασης. Έτσι συστήθηκε ο ΑΣΤΕΡΑΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ Α.Ε και παρακάμφθηκαν οι νόμοι του Κράτους και τα συμφέροντα του Δημοσίου όσον αφορά το ιδιοκτησιακό ζήτημα των εκτάσεων του δάσους στην περιοχή αυτή. Μέσω άλλων πράξεων του ΟΔΕΠ στην περιοχή, αλλά και με εκκαθαριστή του την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά και μέσω εικονικών δικαιοπραξιών, κυρώσεων συμβάσεων και διαμόρφωσης μεριδίων μετοχικού κεφαλαίου, με πλειοψηφικό πακέτο την Εθνική Τράπεζα, το αυθαίρετο Δημόσιο, διαμόρφωσε σε βάρος των ίδιων συμφερόντων του και κατ’ επέκταση του Ελληνικού Λαού, μια εικονική εξωπραγματική κατάσταση, ένα αλαλούμ συμφερόντων και ιδιοκτησίας, που κατέληξε σήμερα στην μέσω της δημοπράτησης της εκμετάλλευσης από την Εθνική Τράπεζα αλλά και με σύμπραξη του ΤΑΥΠΕΔ , στην παράνομη και εικονική κατά τα ανωτέρω , ανάθεση σε επενδυτικό οίκο, οικονομική αξιοποίηση. Στο αλαλούμ αυτό συγκαταλέγεται και η από του έτους 1927 εμφάνιση στην περιοχή του Ιδρύματος Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης, που φέρεται να κατέχει 87 στρέμματα δάσους, χωρίς να έχουν αναγνωρισθεί ποτέ έναντι του Δημοσίου όπως προέβλεψαν οι νόμοι. Εν κατακλείδι, αν ένα μέρος του Δάσους αξιοποιόταν τουριστικά ως επί Δημοσίας εκτάσεως , αυτό ήταν συμβατό με την ισχύσασα δασική νομοθεσία. Η παράκαμψη όμως του ιδιοκτησιακού ζητήματος σε βάρος των συμφερόντων του Δημοσίου και κατ’ επέκταση του Ελληνικού Λαού, ήταν παράνομη, αφού κερδοσκοπικά, ωφελούνται τρίτοι αλλά και το Δημόσιο ως κατά μαχητό τεκμήριο αποκλειστικός κύριος, ζημιώνεται. Ως γνωστόν ο ΟΔΕΠ καταργήθηκε με τον νόμο 1700/87 και με τον νόμο 1811/1988 με τον οποίο κυρώθηκε η σύμβαση Εκκλησίας Κράτους, στην οποία έστερξε και η Μονή Πετράκη, ακόμα και αν ήθελε θεωρηθεί η περιοχή ως διακατεχόμενη (κάτι τέτοιο δεν προκύπτει νομικά), το δημόσιο έχει την αποκλειστική νομή κατοχή και κυριότητα νομικά στην περιοχή. Επίσης όσο αφορά το ζήτημα της πολεοδόμησης αλλά και τη δυνατότητα δόμησης στην περιοχή, έχω να προσθέσω τα εξής: Έχουν γίνει παρανοήσεις (σκόπιμα ή ηθελημένα), από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Κατ’ αρχάς ολόκληρη η περιοχή, με σχετικό Β.Δ/γμα της 15-7-1956 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 161Α της 19ης Ιουλίου 1956 και το οποίο εκδόθηκε σε εκτέλεση του Νόμου 3275/1955 «περί απαγορεύσεως επεκτάσεως σχεδίων ρυμοτομίας εις το λεκανοπέδιο Αθηνών, τέθηκε εκτός δυνατότητας επέκτασης σχεδίου. Αυτό προκύπτει από προσαρτηθέντα στο Β. Δ/γμα, χάρτη, όπου τέθηκαν τα περιμετρικά όρια των τότε σχεδίων. Ο καθορισμός περιοχής ως Τουριστικής ζώνης , δεν αφαιρεί την Συνταγματική προστασία που απολαμβάνουν τα δάση στην περιοχή (βλέπε και Ν.998/79) δεδομένου ότι νόμος δεν εξαίρεσε από την δασοπροστασία εκτός σχεδίου, εκτάσεις περιλαμβανόμενες εντός τουριστικής ζώνης. Απλά οι τυχόν νόμιμοι δικαιούχοι εκτάσεων, πρέπει να εξασφαλίζουν και τις σχετικές εγκρίσεις επεμβάσεων , που προβλέπουν οι νόμοι δασοπροστασίας. Ο καθορισμός επίσης όρων και συντελεστών δόμησης , δεν επέχει και θέση ρυμοτομικού σχεδίου ώστε οι εκτάσεις να μην προστατεύονται ως δάση ,περιβαλλοντικά. Συνεπώς η παράκαμψη ειδικών διατάξεων του Ν.998/79 (άρθρο 49), ή η μελέτη οικιστικής αξιοποίησης δασών και δασικών εκτάσεων μέσω Γ.Π.Σ, που δίνουν τις βασικές κατευθύνσεις ένταξης περιοχών σε σχέδιο πόλης, δεν αφαιρούν την υποχρέωση του Κράτους για δασοπροστασία, στα πλαίσια του ισχύοντος Συντ/τος, μάλιστα όταν προωθούνται σχέδια πόλης , πρέπει να τα προσυπογράφει και ο έχων την εποπτεία των Δασών Υπουργός (σήμερα ΥΠΕΚΑ). Συνεπώς, ως προς την δημοπράτηση εκτάσεων στην περιοχή για αξιοποίηση, είναι εσφαλμένη , παράνομη και συνταγματικά καταχρηστική, η δυνατότητα που παρέχεται, (αν είμαι σωστά πληροφορημένος), στον επενδυτή, να δομήσει κάποια δάση με παραθεριστικές κατοικίες, αφού τέτοια δυνατότητα δεν παρέχει το ισχύον Σύνταγμα, παρά μόνο (ως μέτρου εξαιρετικού), όταν προέχει για την Εθνική Οικονομία η μεταβολή προορισμού για λόγους δημοσίου συμφέροντος (βλ.άρθρο 24 Συντ/τος). Το Δημόσιο πάλι συμφέρον εξειδικεύεται πάντα με νόμο και δεν αφήνεται στην ευχέρεια να το κρίνουν υπηρεσιακοί παράγοντες. Με βάση όσα κατέθεσα, εκτιμώ ότι η καταγγελία της ΟΚΕ έχει ερείσματα στα όσα πράγματι συνέβησαν στην περιοχή και εκτιμώ ότι η δικαιοσύνη ,ως θεματοφύλακας της νομιμότητας αλλά και της πιστής συνταγματικής προστασίας των δασών, οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για να αποκατασταθεί η νομιμότητα και να προλάβει ενδεχόμενη αργότερα απαίτηση του επενδυτή, για αποζημίωσή του από το Δημόσιο, αν τελικά η διοικητική δικαιοσύνη, κρίνει άκυρη και παράνομη την επένδυση στην συγκεκριμένη περιοχή για όλους τους λόγους που προανέφερα. Από την εν γένει εμπειρία μου επίσης , έχω προσωπικά καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι τα δημόσια δάση ως κοινόχρηστα περιβαλλοντικά αγαθά, (Βλ. και Άρειο Πάγο 207/2010) οσάκις είναι αναγκαίο να μεταβάλλουν χρήση, συνταγματικά και νόμιμα επιτρεπτή, δεν μπορεί να γίνεται σε καμιά περίπτωση για κερδοσκοπία τρίτων, έστω και αν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής ανάγκης ή πολέμου.
