Η Θεϊκή ενέργεια, κατά τους διδάσκαλους της Σοφίας, ήταν αρχικά μη συμπυκνωμένη, μια κατάσταση απλανής, που κάποια στιγμή συμπυκνώθηκε και σχηματίστηκε ο Δημιουργός Νους, αυτό που λέμε Θεός. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία των εκπορεύσεων, η πρώτη Του εκπόρευση ήταν ο Θεϊκός Λόγος, ένας Θεός κάτω από τον Θεό και ύστερα γεννήθηκε ο Δεύτερος Δημιουργός Νους, που είχε να κάνει με τις ακτίνες, με τα χρώματα της ίριδας και με τα βασίλεια των αγγέλων. Από τον Δεύτερο Δημιουργό Νου εκπορεύονται οι Αρχαγγελικές ενέργειες και αρχίζει να λειτουργεί ο νόμος της δυαδικότητας, όπου συναντάμε τα αγγελικά τάγματα, που είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από τους Αρχαγγέλους. Η πλάση δημιουργήθηκε από τον Θεό και τον Θεϊκό Λόγο, ενώ ο άνθρωπος γεννήθηκε απευθείας από τον Θεό, κατ’ εικόνα Του και καθ’ ομοίωσή Του. Το υλικό πεδίο, τα δημιουργήματα, αυτό που βλέπουμε δηλαδή σήμερα πάνω στον πλανήτη είναι η τελευταία έκφανση, το τελικό στάδιο της θεϊκής δημιουργίας. Σε κάποια σημεία της δημιουργίας, όπου πλέον η θεϊκή δύναμη σταδιακά «αποχρωματίζεται» και δεν είναι πια ατόφια θεϊκή ενέργεια αλλά μοιάζει περισσότερο με ύλη, ξεκινά ο σχηματισμός της αρνητικής δύναμης. Εκεί βρίσκουν την αφορμή να σχηματιστούν οι πρώτοι αρνητικοί πυρήνες, επωφελούμενοι και από τα λάθη που κάνουν τα δημιουργήματα, κυρίως λόγω του εγωισμού. Το αρνητικό δεν καταλαβαίνει την καθοδική του πορεία, την θεωρεί κάτι το φυσιολογικό. Δεν έχει την αναζήτηση που έχουν οι ψυχές. Η ψυχή ψάχνει πάντα να βρει το κάτι πάρα πάνω. Θέλει το κάτι που λείπει, αυτό που σε κάνει να νιώθεις πλήρης. Αυτή την αναζήτηση οι αρνητικές δυνάμεις δεν την έχουν. Μη έχοντας αντίληψη της καταστροφικής τους πορείας, συνήθως απομακρύνονται τόσο πολύ από το φως, που δεν υπάρχει επιστροφή. Παγιώνεται η αρνητικότητά τους τόσο, που δεν μπορούν να αλλάξουν. Το πεδίο στο οποίο εκτυλίσσονται αυτά τα δράματα είναι κατά κανόνα ο χώρος της κολάσεως. Οι ψυχές εξαιτίας των “δαιμονικών” επιλογών τους, οδηγούνται εκεί, όπου βρίσκονται σε μια περίπλοκη κατάσταση με τους δαίμονες, καθώς έχουν φτάσει στο έσχατο ανεκτό όριο της ύπαρξης. Η κόλαση λειτουργεί σαν καθαρτήριο αλλά τους δίνει και τη δυνατότητα να κατανοήσουν, μέσω της τιμωρίας. Αν δεν κατανοήσουν, πάνε σε διαδικασίες διάλυσης, αν όμως απεμπλακούν, φεύγουν από αυτό το πεδίο και επιστρέφουν στο αρχικό σχέδιο της μεταστοιχείωσης των πάντων, όπως υποστηρίζει ο Γρηγόριος ο Νύσσης, σύμφωνα με το οποίο, όλα θα αναχθούν σε Πνεύμα.
Από τον κύκλο μαθημάτων του Επικεφαλής της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης (ΟΚΕ) Βασίλη Αναστασόπουλου
