Η ζωή έχει πολλές χαρές και πολλά διδάγματα. Αλλά είναι και γεμάτη κινδύνους. Κι εκεί είναι που πρέπει, ανά πάσα στιγμή, να έχεις οδηγό, δεν μπορείς να πας έτσι, με σβησμένα τα λυχνάρια. Θέλει ένα στοιχείο, που να σε καθοδηγεί. Να μην πας στο αχανές. Πρέπει να ανακαλύψεις τρόπους. Την ζωή την έχουμε για να την ζήσουμε, δεν την έχουμε για να την προσπεράσουμε. Είναι για να την απολαύσουμε δεν είναι όμως και για να μας παρασύρει στη ροή της. Άλλο η ροή της μαθητείας και άλλο η ροή της ζωής. Η μαθητεία είναι μια πανάρχαια διαδικασία, από τότε που υπάρχει άνθρωπος, και έχει να κάνει με την δυνατότητά του να εξελιχθεί. Η ζωή πάει εκεί που την πάνε οι πολλοί, ενώ η μαθητεία πάει όπου την πάει το πνεύμα. Άλλο πράγμα η ροή της ζωής που είναι πιο βίαιη και σε πηγαίνει σε δρόμους ανεξέλεκτους κι άλλο η ροή της μαθητείας που είναι πιο ασφαλής και σε πηγαίνει στα βαθύτερα θέλω σου. Θέλοντας να ζήσεις, παρασύρεσαι σε μονοπάτια μη επιτρεπτά. Δεν μπορείς να διαχειριστείς όλο αυτό το αχαρτογράφητο της ζωής. Υπάρχει ένα αταξινόμητο-χαοτικό που εκπορεύεται από τη μάζα, από το συλλογικό ασυνείδητο. Έχει δημιουργηθεί ένα μείγμα υποβαθμισμένων προθέσεων, ανώτερων ρευμάτων, κατώτερων τάσεων, απ΄ όλα. Μέσα σε αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε. Το ταμπλό ας πούμε πάνω στο οποίο θα κινηθούμε. Εκεί χρειάζεται να πας με όπλο την διαίσθηση. Δεν μπορείς να πας με την προσαρμοστικότητα. Δεν πρέπει να προσκολληθείς σε όλες αυτές τις καταστάσεις, γιατί δεν είναι όλες σωστές. Είναι ανάμεικτες, άλλες προέρχονται από πάνω, άλλες από κάτω, είναι ένα πλέγμα το οποίο δεν έχεις εσύ τα κλειδιά ούτε να τις αποκωδικοποιήσεις αλλά ούτε και να τις διαχειριστείς. Άρα βουτάς στις παγίδες με τις επακόλουθες συνέπειες. Και εκεί είναι που θα πρέπει να αναπτύξεις ιδιότητες, ούτως ώστε όταν βγαίνεις προς τα έξω, να σταματάς μπροστά στους κινδύνους, να στέκεσαι για λίγο και να λες «ωωπ τι είναι αυτό;». Με το κριτήριο της διαίσθησης, δηλαδή, να προσπαθείς να νιώσεις, να καταλάβεις, περίπου, τι γίνεται εδώ, τι παίζει; είναι καλό ή κακό; Που πάει το πράγμα; Δεν είναι έξυπνο να πέφτεις συνέχεια στους κινδύνους.
Όλοι έχουν καλή διαίσθηση. Το συναίσθημα και η αρνητικότητα, όμως, τη νοθεύουν πολλές φορές. Γενικώς, όσον αφορά στην αντιμετώπιση των καταστάσεων, λείπει η αυτοσυγκέντρωση. Η χαρά που σου δημιουργεί η τριβή με τους άλλους σε βγάζει από τον εαυτό σου και αυτό είναι το επικίνδυνο. Θέλει μια ρύθμιση όλο αυτό. Να συναναστρέφεσαι αυτούς που θα σε βοηθάνε να κρατάς την επαφή με τον εαυτό σου. Να επιλέγεις τις καταστάσεις αυτές που δεν χάνεσαι, δεν αλλοτριώνεσαι και που σε βοηθάνε να έχεις πλήρη επίγνωση του τι κάνεις. Πάντα, πριν κάνεις το πρώτο βήμα, σε μια επιλογή, θέλει ένα μικρό δισταγμό. Θέλει να κοντοστέκεσαι λίγο.
Από τον κύκλο μαθημάτων του Επικεφαλής της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης (ΟΚΕ) Βασίλη Αναστασόπουλου
